Groussherzogleche Palais

D‘Geschicht vum Gebai, dat verschidden Affektatiounen a Bauphase kannt huet, geet zeréck op den Ufank vun de 1570er Joren.

Zu där Zäit gouf dat aalt Gemengenhaus no der Explosioun vun enger Reserv mat Polver, deen am Späicher vum Franziskanerklouschter gelagert war an 1554 e Brand ausgeléist hat, komplett nei opgebaut. D’Fassad am Renaissancestil staamt aus där Zäit.

Am 18. Joerhonnert huet dat vergréissert Gemengenhaus fir d’éischt als zentral Administratioun gedéngt, duerno als Sëtz vun der Präfektur vum Département des Forêts, vun deem Lëtzebuerg zanter 1795 den Haaptuert war. Méi spéit war et de Sëtz vun der Regierung ënnert der Herrschaft vum Kinnek-Groussherzog Guillaume I., Prënz vun Oranien-Nassau. Ausserdeem huet d’Gebai als Sëtz fir verschidden Administratioune gedéngt, dorënner d’Provinzialstänn an als Chamber bis 1859.

Nom Doud vum Kinnek-Groussherzog Guillaume III. am November 1890 hat d’lëtzebuergesch Bevëlkerung d’Hoffnung, datt sech d’groussherzoglech Famill permanent zu Lëtzebuerg néierloosse géif. Allerdéngs huet de Grand-Duc Adolph sech net direkt an der Haaptstad installéiert. Dat aalt Gemengenhaus, als administrativt Gebai konzipéiert, huet net de Besoine vun engem prënzlechen Haff entsprach. Wat d’Schlass Walfer ugeet, esou huet sech dëst als ze fiicht an ze kleng erausgestallt, fir dat ganzt Personal vum Souverain ënnerzebréngen.

De Grand-Duc Adolph an d’Grande-Duchesse Adelheid Marie hunn haaptsächlech am Ausland gelieft: op de Schlässer Königstein am Taunus an Hohenburg a Bayern, souwéi an de Bade- a Kuurstatiounen Abbazia un der Adria a Santa Margherita um Golf vu Genua. Parallel dozou hat den Adolph Schlass Bierg vun der Kinnigin vun den Nidderlanden ofkaaft, wou sech den Ierfgroussherzog, de spéidere Guillaume IV., néiergelooss huet.

Hien huet dobäi op d’Kompetenze vum Bréisseler Architekt Gédéon Bordiau zeréckgegraff, deen och schonn d’Ëmbauaarbechte vu sengem Schlass zu Königstein geplangt hat. De Bordiau huet zesumme mam Staatsarchitekt Charles Arendt (1825–1910) geschafft. D’Aarbechten, déi 1895 ofgeschloss goufen, hunn och de Bau vun engem neie Fligel ëmfaasst, spéider “Aile de Bade” genannt, a sou der jonker Dynastie e Palais verschaaft, deen dës Bezeechnung och verdéngt huet.

Dësen Ëmbau huet och dozou bäigedroen, d’Dynastie fest an der nationaler Geschicht ze verankeren, déi deemools nach am Entstoe war.

Mat der Hëllef vum Historiker Nicolas van Werveke an dem Kënschtler Michel Engels ass de Bauprojet ronderëm en ikonographesche Programm entwéckelt ginn, deen un d’Geschicht vum Land erënnere sollt. De Grand-Duc Adolph, e Prënz vun däitscher Hierkonft, wollt esou seng Verbonnenheet mat Lëtzebuerg a säi Wëllen zur Integratioun ënnersträichen – duerch eng geschichtlech Symbolik, déi “an de Stee gemeesselt” gouf.

Dës Inzenéierung referéiert sech dobäi op wichtege Momenter aus der lëtzebuergescher Geschicht souwéi op heroesch Figuren ewéi d’Melusina, d’Gräfin Ermesinde, de Grof Henri VII. oder op de Jang de Blannen, déi an der Geschichtsschreiwung vum spéiden 19. Joerhonnert als Symboler vu Kontinuitéit a vun der Legitimitéit vun der Dynastie gëllen. Gläichzäiteg goufen och wichteg Momenter vum Changement mat abezunn, wéi den Dynastiewiessel ënner dem Philipp vu Bourgogne am 15. Joerhonnert.

D‘Architektemissioun gouf dem Daniel Gaymard (vu Stroossbuerg) an dem Robert Braun (vu Lëtzebuerg) uvertraut. D‘Aarbechten hunn sech op d’Fassaden an den Interieur konzentréiert, mat der Haaptiddi fir de Palais am Originalstil ze restauréiere fir un de Pomp ënnert dem Grand-Duc Adolph ze erënneren. De groussherzoglechen Haff ass an där Zäit provisoresch an d’Villa Vauban verluecht ginn, wou sech haut de Musée fir Konscht vun der Stad Lëtzebuerg befënnt.